شفت مو یک ساختار منحصر به فرد متشکل از کورتکس داخلی و کوتیکول خارجی حفاظتی می باشد. هر عیب و نقصی ژنتیکی یا محیطی در این ساختار معمولی می تواند منجر به تغییراتی در ویژگی های فیزیکی شود. بنابراین اگر شخصی با ناهنجاری یا تغییر در بافت ، ظاهر، کنترل پذیری یا رشد طول موی خود مواجه است، باید به اختلال شفت موی خود شک کند.

ویژگی اصلی ارزیابی بالینی این است که با جستجوی موهای شکسته و انجام آزمون کشش ( آزمون کشش) شکستگی مو (افزایش شکنندگی) را مشخص کنیم. بعد از انجام این کار، از یک شیوۀ الگوریتمی برای محدود کردن تشخیص افتراقی می توان استفاده کرد: اختلالات شفت مو با شکنندگی یا بدون شکنندگی. مقداری مو به همراه آزمایشات و سئوالات جهت دار تاحدودی این امکان را به متخصصان بالینی می دهد تا عمل تشخیص را در مطب خود داشته باشند. عکسها و نکات عملی جهت نشان دادن کاربرد این شیوۀ الگوریتمی حاصل سناریوهای موردی رایج در تشخیص اختلالات شفت مو میباشد.ما علاوه بر این خلاصه ای از نقایص مولکولی که در ایجاد ارتباط با یافته های بالینی می تواند مفید و موثر باشد و پیشنهاد بالقوۀ گزینه های درمانی را در این مبحث گنجاندیم.

تولید شفت مو در انسان از طریق هماهنگی پیچیدۀ سیگنال های بیولوژیکی در واحد مو و غدد سبابه رخ میدهد. این سیگنال های باعث دوره های سیکلی رشد می شوند و در فولیکول مو باقی می مانند. سلول های گوناگونی در طی سیکل مو بهم می پیوندند و غلاف داخلی ریشه، کوتیکول مو، کورتکس و در فیبرهای بزرگ، مدولا را تشکیل می دهد. این تفکیک سلولی به دلیل بیان ژن های اصلی کراتین مو می باشد. در طول فاز رشد فولیکول، یا آناژن، سلول های ماتریس که تقسیم فعالانه دارند، پرسۀ تشکیل شفت مو را آغاز می کنند. کورتکس مولفۀ ساختاری اصلی شفت مو از کراتینوسیت هایی که به صورت موازی به هم متصل شده اند، تشکیل شده و توسط یک پروتئین ماتریس درون سلولی محکم به هم نگه داشته میشوند.

شفت مو توسط لایۀ کوتیکول و سلول های همپوشان آن محافظت میشود. این سلول ها شبیه به توفال های روی سقف هستند. چنانچه آسیبی به کوتیکول وارد شود، کورتکس موی باز و در معرض دید استحکام خود را حفظ می کند. اما نسبت به آسیب محیطی و شکستگی حساس است. شفت مو با توجه به استحکلم،حالت ارتجاعی، انعطاف پذیری و مقاومت در برابر محیطی، ساختار منحصر به فردی است.هر عیب و نقص ژنتیکی یا محیطی در این ساختار عادی می تواند منجر به تغییر در ویژگی های فیزیکی مانند اپتیک، شکل و استحکام شود. تغییر این ویژگی ها از نظر بالینی به صورت تغییر در بافت (شکنندگی، یا عدم قابلیت رشد طولی مو) ، بافت، ظاهر و کنترل پذیری ملاحظه میشود.